ေဆးရံုကဆင္းၿပီီး ေနာက္တေန ့မွာပင္ အေမ့ထံသို ့ ကြ်န္ေတာ္ေသဆံုးၿပီီျဖစ္ေႀကာင္း ေႀကးနန္းရိုက္လိုက္သည္..။
̎ေက်ာ္ေက်ာ္ဆံုးၿပီ ̎ ။ဒါပဲ။
အေမနွင့္ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္တုန္းကမွမတည့္ပါ။ မတည့္ရံုမက တခါတေလမွာ တေယာက္ကိုတေယာက္ ေသေသခ်ာခ်ာပင္မုန္းႀကသည္ဟုဆိုရပါလိမ့္မည္။
ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေမတေယာက္ထဲရွိေပမယ္ ့ အေမ့မွာက သားသမီးေလးေယာက္ရွိသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အထက္က အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၊ အစ္မတေယာက္။ ကြ်န္ေတာ္ကအငယ္ဆံုး။ သို ့ေသာ္ အစ္ကိုတို ့၊အစ္မတို ့က အေမ့မွာမူလကရွိခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ အေဖႏွင့္ရသည္က ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထည္း။
ယခု အေဖမရွိေတာ့။ အေဖ ဆံုးသြားပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုးႏွစ္သားမွာအေဖဆံုးခဲ့သည္။ အေဖရွိစဥ္ကေတာ့ အေမ့အိမ္မွာ အေဖနွင့္ကြ်န္ေတာ္က တဖြဲ ့ျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ အပယ္ခံအဖြဲ ့။ အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္က သားအဖလိုသာမက ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို သူငယ္ခ်င္းလိုလည္းခ်စ္ႀကသည္။ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကိုသူ သြားေလရာ ေနရာတကာေခၚသည္။ အရက္ဆိုင္မွာ သူကအရက္ေသာက္ ၊ ကြ်န္ေတာ္က ေျမပဲေလွာ္ဝါး။ တခါတရံ အမဲေႀကာ္ဘာညာ စားရသည္။ အေပါင္းအသင္းစံု၍ ခါတိုင္းထက္ေပ်ာ္သည့္အခါမ်ိဳဳးတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ အရက္နည္းနည္းပါးပါး အခ်ိဳရည္ႏွင့္ေရာ၍ တိုက္တတ္သည္။
̎ ငါ့သား ႏွစ္ပက္ေလာက္ေတာ့ခ်နိင္တယ္ ̎ အေဖဂုဏ္ယူေသာစကား။
တခါတေလ အရက္ဆိုင္မွ အိမ္မျပန္ဘဲ ဖဲဝိုင္းသို ့ေရာက္သြားတတ္သည္။ တစ္ညကြ်န္ေတာ္တို ့သားအဖ ဖဲဝိုင္းမွာမိုးလင္းသည္။
ကြ်န္ေတာ္က ဝိုင္းေဘးမွာအိပ္လ်က္။ မနက္ေဝလီေဝလင္း အိမ္ျပန္လာၿပီးေနာက္ အေမ့ကို တံခါးမဖြင့္ခိုင္းရဲသျဖင့္ ဖိနပ္ခြ်တ္မွာ အသာၿငိမ္ထိုင္ၿပီး အေမတို ့ အိပ္ရာအထကို ေစါင့္ရသည္။
အေမက အိမ္ေရွ ့တံခါးဖြင့္ၿပီီးေနာက္ ̎ ေအာ္၊ လူလိမၼာသားအဖေရာက္ေနႀကၿပီလား၊ ဘာလို ့ျပန္လာႀကေသးလဲ ̎ ဟု သိမ္သိမ္ေမြ ့ေမြ ့အစခ်ီသည္။
ထို ့ေနာက္ တေျဖးေျဖးအရွိန္တက္ကာ အာႀကမ္းလွ်ာႀကမ္းျဖစ္လာၿပီး အသုဘ၊ ကာလနာ၊ အမ်ိဳးယုတ္၊ ေခါင္းမ်ိဳး စသည္ျဖင့္ ေဝါဟာရမ်ိဳးစံုလင္စြာ
ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသည္။ ထို ့ေနာက္ အေဖ့ဆီိသို ့ေျပးသြားၿပီး ပါးစပ္ကဆဲ၊ ဆံပင္ကို ေဆာင့္ဆြဲ၊ ေက်ာကိုထုေထာင္း ရုိက္ပုတ္လုပ္သည္။ အေဖက တခုခု ေျပာေတာ့မလိုေျပာေတာ့မလိုနွင့္ဘာမွမေျပာ။ ငုတ္တုတ္ႀကီးထိုင္ကာ အေမလုပ္သမွ် စင္းခံသည္။ အေဖ့ကို စီမံၿပီးေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္ အလွည့္။ ဘမ်ိဳးဘိုးတူေလး၊ အမ်ိဳးေကာင္းေလး စသည္ျဖင့္ အေဖ့ဂုဏ္ထူးဝိေသသအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြ်န္ေတာ့္ကို လႊဲေျပာင္းေပးအပ္သည္။
ကြ်န္ေတာ့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုးေတြ ့ရလတၱံ ့ေသာ အကုသိုလ္ကံအမ်ိဳးမ်ိဳး ၊ မေကာင္းေသာေဘးဆိုးအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ႀကိဳတင္နိမိတ္ဖတ္သည္။ က်ိန္စာတိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သည္မွ်ႏွင့္မေက်နပ္ေသးဘဲ ဝါးျခမ္းျပား၊ လက္ဝါး အစရွိသည့္ လက္နက္ကိရိယာမ်ိဳးစံုျဖင့္ ရို္က္ႏွက္ျခင္းျပဳေလသည္။ အေဖက အစပိုင္းတြင္ႀကည့္ေနၿပီး အေမ့တုတ္မ်ားလာၿပီဆိုသည့္အခါမွ ကြ်န္္ေတာ့္ကိုအတင္းဆဲဲြယူေပြ ့ပိုက္ကာ ̏ မင္းက ရွာေကြ်းေနရတယ္ဆိုၿပီး ဒီေလာက္ဗိုလ္္မက်နဲ ၊့ ဒို ့သားအဖ ဆင္းသြားမယ္̏̎
ဟု ေအာ္ေျပာၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚကာ အိမ္ေအာက္ဆင္းထို္္င္္သည္။ အေမက ̏ ေကာင္းတယ္၊သြားႀက၊ ျမန္ျမန္ဆင္းသြားႀက၊ တသက္လံုးျပန္မလာႀကနဲ ့̎ ဟု တခြန္းႏွစ္ခြန္းေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ တျဖည္းျဖည္း ေဒါသအရွိန္ေျပကာ ပါးစပ္ကဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ေျပာရင္း ပြဲၿပီးေလသည္။
သည္လိုပြဲမ်ိဳးက ကြ်န္ေတာ္တို ့သားအဖဘဝမွာ မႀကာခဏႀကံဳေတြ ့ေနက်ျဖစ္သည္။
တခါမွာေတာ့ အေဖနဲ ့အေမ ေသေသခ်ာခ်ာရန္ျဖစ္သည္။ ေသတၱာထဲက အေမ့ဆြဲႀကိဳးေပ်ာက္သြားသည့္ ကိစၥၥႏွင့္ပါတ္သက္၍ျဖစ္သည္။ ခါတိုင္းလည္း ပိုက္ဆံေပ်ာက္သည့္ကိစၥႏွင့္ပါတ္သက္၍ မႀကာခဏစကားမ်ားတတ္သည္။ စကားမ်ားသည္ ဆိုသည္မွာလည္း ထံုးစံအတိုင္းအေဖက တခြန္းႏွစ္ခြန္း ျဖစ္ၿပီး အဓိကအေမ့ဆူသံ ဆဲသံမ်ားခ်ည္းျဖစ္သည္။ သည္တခါ၌ ပို၍ျပင္းထန္သည္။ အေမက ရပ္ကြက္လူႀကီးေတြေခၚၿပီး ရွင္းမယ္၊ကြာမယ္လုပ္သည္။
အေဖက လူႀကီးအေခၚမေစါင့္၊ သူ ့ဘာသာဆင္းသည္။ သို ့ေသာ္သူ ့ခ်ည္းမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါေခၚသည္။
̏ ငါ့သား ဒီိမွာေနရင္ ဒီမိိန္းမႏွိပ္စက္လို ့ေသလိမ့္မယ္၊ သူ ့သားသမီးေတြကဝိုင္းႏွိပ္စက္မယ္၊ အေဖနဲ ့လိုက္ခဲ့ ̎ အေမက ̏ သားေလး ေမေမနဲ ့ေနခဲ့၊
သူနဲ ့လိုက္သြားရင္ သားထမင္းငတ္လိမ့္မယ္၊ ငါ့သား လူဆိုးလူမိုက္လံုးလံုးျဖစ္မယ္ ̎ ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုေပြ ့ဖက္ထားသည္။ ̏ သားအေဖ နဲ ့လိုက္ခဲ့ ၊
အေဖ နဲ ့ေနရင္မုန္ ့့မ်ိဳးစံုစားရမယ္၊ သားလိုခ်င္တဲ့သံပတ္ေပးရတဲ့ကားေလးလဲဝယ္ေပးမယ္၊ ̎ ။ အဲဒီတံုးက ကြ်န္ေတာ္ေျခာက္ႏွစ္သားခန္ ့ရွိမည္။ အေမ့လက္ထဲက ကြ်န္ေတာ္ ရုန္းထြက္မည္ျပဳေတာ့ အေမကငံု ့ႀကည့္ၿပီး ̏ လိုက္သြားမလို ့လား ̎ ေမးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ျပေတာ့
̏ ေအး ေကာင္းတယ္၊ မြဲခ်င္တဲ ့ေခြးျပာပံုမွာ လွိမ့္ဖို ့လိုက္သာသြား၊ အရက္သမားသားဖဲသမားသား အရက္သမားဖဲသမားျဖစ္မွာပဲ ̎ ဆိုၿပီး တြန္းထုတ္လႊတ္လိုက္သည္။
အဲဒီတုန္းက အေမဘယ္ေလာက္မုန္းလိုက္ေလမည္မသိ။
ကြ်န္ေတာ္တို ့သားအဖ အေဖ့အေမအိမ္မွာ တလေလာက္ႀကာၿပီးသည့္ေနာက္ အေမ့အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ႀကသည္။ သည္ေနာက္လည္း မႀကာခဏ ရန္ျဖစ္လိုက္၊ အေမက ဆူလိုက္ဆဲလိုက္။
သို ့ေသာ္ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္တြဲ၍ကား အိမ္ကေနာက္တေခါက္ မဆင္းျဖစ္ေတာ့ပါ။ အေဖသာ တခါတေလ ေလးငါးရက္၊ တခါတရံ တလကိုးသီတင္း ဆိုသလို ေပ်ာက္သြားလိုက္၊ အိမ္ျပန္လာလိုက္၊ ႏွင့္ဆံုးပါးသြားသည္အထိ ျဖစ္သည္။
အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ျဖစ္ေအာင္ကား ဂရုစိုက္တတ္သည္။ မနက္ ေက်ာင္းမသြားမီ လိုအပ္သမွ်ျပင္ဆင္ေပးသည္။ မုန္ ့ဖိုးေပးသည္။ ေစ်းဆိုင္တဖက္ႏွင့္ဆိုေတာ့ မနက္ပိုင္းဆိုလွ်င္ အေမ့မွာပ်ာယာခတ္၍ ေနသည္။ အေမ့မွာ ေစ်းထဲတြင္ ကုန္ေျခာက္ေရာင္းသည့္ဆိုင္ေလးတဆိုင္ ရွိသည္။ အိမ္မွာလည္း ကုန္ပစၥည္းတခ်ိဳ ့သိုေလွာင္သည္။ အေမ့အရင္ေယာက်္ားက ကုန္သည္ျဖစ္၍ အေတာ္အတန္ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆိုသည္။ ̏ ငါတသက္လံုး စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာေနလာတာ၊ နင္တို ့သားအဖ လက္ထက္က်မွစိတ္ဆင္းရဲရတယ္ ̎ ဟု အေမအျမဲ ေျပာတတ္သည္။ အေမ့ဆိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ သြားေလ့မရွိပါ။ သူ ့သားေတြ၊ သမီးေတြကေတာ့ အေမနွင့္အတူ လုပ္ႀကကိုင္ႀကသည္။
ေစ်းမွာ အလုပ္ကူလုပ္ရင္း မုန္ ့မ်ိဳးစံုေတြစားႀကသည္။ သူတို ့က တဖြဲ ့ျဖစ္သည္။ သူတို ့က တခါတခါကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဟိုဟာဒီိဟာ ခိုင္းခ်င္သည္။ အေဖက ေျပာထားသည္။ ̏ ဒီေကာင္ေတြ ခိုင္းတိုင္းမလုပ္နဲ ့̎ ကြ်န္ေတာ္က အေဖ့စကားနားေထာင္သည္။ သူတို ့ခိုင္းလွ်င္ ဘယ္အခါမွမလုပ္။ သူတို ့က ခိုင္းမရလွ်င္ ရို္က္ခ်င္ပုတ္ခ်င္သည္။ အေဖ့ ကုိတိုင္ေျပာမယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ထားသျဖင့္ မလုပ္ရဲ။ သို ့ေသာ္ သူတို ့ကလည္း အေမ့ကိုတိုင္သည္။ အေမ့တိုင္လွ်င္ အေမကဆူသည္၊ ပူသည္၊ ရိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ရိုက္ရိုက္ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေခါင္းမာသူျဖစ္သည္။ သူတို ့ ခိုင္း၍ကေတာ့ ဘယ္အခါမွမလုပ္။ အေမခိုင္း၍လည္း ကြ်န္ေတာ္မလုပ္။ အရို္က္သာ ခံလိုက္သည္။ အေမ ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သည္ေကာင္ေလးကို ဘယ္လိုမွေျပာ၍ မရႏိုင္၊ ရုိက္လွ်င္လည္း အသားနာရံုသာရွိသည္ ဟုသေဘာေပါက္သြားသည္။ သို ့ေသာ္ သေဘာသာေပါက္ေသာ္လည္း အေမ့ပါးစပ္၊ အေမ့လက္က အက်င့္မေပ်ာက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အဆဲခံရျမဲ၊ အရိုက္ခံရျမဲသာ ျဖစ္ေလသည္။
အေဖတေယာက္ အားကိုးရွိသျဖင့္သာ တခါတခါသက္သာရာရခဲ့သည္။ သို ့ေသာ္ အျမဲတမ္းေတာ့လည္း သူမကယ္ႏိုင္။ သူကလည္း အေမ့ကိုေႀကာက္ရသည္။ ပိုက္ဆံလိုလွ်င္ အေမ့ထံကေတာင္းရသည္။ အေမ့ဆီက အဆဲအဆိုခံၿပီးမွ ပိုက္ဆံရျမဲျဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ အေဖလည္း အလုပ္အကိုင္မရွိသူမဟုတ္။ အေရးပိုင္ရံုးမွာ စာေရးျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ အေဖသည္ ရာထူး၌ျမဲသည္ဟူ၍ မရွိ။ မႀကာခန ရာထူးမွအခ်ခံရသည္။ သို ့ေသာ္ အလုပ္ျပဳတ္ေနခ်ိန္ျဖစ္ေစ၊ အလုပ္ရွိေနခ်ိန္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္တြင္ကား စြဲစြဲျမဲျမဲေနေလ့မရွိေပ။ အေပါင္းအသင္းလာေခၚလွ်င္ တေနကုန္တေနခန္း လိုက္ပါသြားျမဲျဖစ္သည္။ အိမ္မွာ မေျပာမဆိုဘဲ ညအိပ္ညေန လိုက္ခ်င္လိုက္သြားသည္။ သည္လိုႏွင့္ တေန ့သ၌ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္း အသင္းမ်ားႏွင့္ တေနရာမွအျပန္အရက္မူးမူးႏွင့္ ဘတ္စ္ကားတြယ္စီးရာမွ လိမ့္က်ကာ အေဖေသဆံုးခဲ့ရသည္။
ထိုအခ်ိန္က အေမသည္ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဖက္၍ငိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္အမွတ္ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္းငိုသည္။ သို ့ေသာ္ ငိုရင္းကပင္ အေမဖက္ထားေသာ လက္ကိုျဖဳတ္၍ ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာခဲ့သည္။
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + ++
အေဖ မရွိသည့္ေနာက္ အေမ့အိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထည္းသမားျဖစ္လာသည္။ အေမတို ့သားအမိေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို ့ပံုစံသြင္းခ်င္သည္။ အမ်ား ႏွင့္တေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ အေလွ်ာ့မေပးခဲ့။ ̏ဒီိေကာင္ေလးဟာ သူ ့အေဖလိုပဲငါ့ကိုဒုကၡေပးမယ့္ ၿဂိဳလ္ေကာင္ေလး၊ ထံုေပေပနဲ ့ သူလုပ္ခ်င္ရာလုပ္မယ့္လူစားမ်ိဳး ̎ ။ အေမအၿမဲေျပာသည္။
အေမ့သားသမီးေတြ အေမႏွင့္ ေဈးသြားႀက၊ ပိုက္ဆံေတြ ေရတြက္ႀကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ပို္က္ဆံေသတၱာနား အကပ္မခံ။ သူတို ့မုန္ ့ဘိုးလိုလွ်င္ လိုခ်င္သေလာက္ ႏွိဳက္ယူေနႀကေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေမေပးသေလာက္သာရသည္။ သို ့ေသာ္ အေမေပးဖို ့ေမ့ေနလွ်င္လည္း ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေတာ့မွ မေတာင္း။ ဗိုက္ဆာလွ်င္ေတာ့ သူတို ့လစ္တုန္းအိုးထဲရွိတာ အကုန္ကြ်န္ေတာ္ႏွိဳက္စားပစ္သည္။ သည့္အတြက္ၿပႆနာ မႀကာခဏေပၚသည္။ ညဖက္က် သူတို ့လူစုက ဆူဆူညံညံေအာ္ဟစ္ျပီး စာဖတ္ႀကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူတို ့ဝိုင္းမဝင္။ တေထာင့္မွာထိုင္ျပီး စာေရးသလို ဂဏန္းတြက္သလိုႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္သည္။
အေမက သူ ့အလုပ္နဲ ့ သူရႉပ္ေနသျဖင့္ စာဖတ္သည့္ကိစၥကို ႀကပ္မတ္မေနႏို္င္။ တခါတေလ ေခါင္းေခါက္ရံု၊ ေက်ာျပင္ကို လက္ဝါးႏွင့္ျဗန္းကနဲ တခ်က္ရိုက္ရံု ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ဆဲဆိုေရရြတ္ရံုေလာက္ဘဲတတ္ႏိုင္ေလသည္။
++++++++++++++++++++++++++++++
သည္လိုႏွင့္ သူတို ့တေတြ တကၠသိုလ္ေရာက္သူေရာက္၊ ဆယ္တန္း(ခ) ႏွင့္ေအာင္ျပီး အလုပ္ထြက္လုပ္သူလုပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ရွစ္တန္းမေအာင္ဘဲ အိမ္ကထြက္ခဲ့သည္။ ထြက္ေျပးျခင္းေတာ့မဟုတ္။
ကမ္းရိုးတန္းသြားေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းအေဖေမာ္ေတာ္တြင္ အလုပ္သင္အေနႏွင့္လိုက္မည္ဟု အေမ့ကိုေျပာၿပီး ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အေမက မတားပါ။ တား၍မရႏိုင္ဆိုသည္ကို သူသေဘာေပါက္ၿပီးျဖစ္လိမ့္မည္။ ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္လိုက္ေနသည့္အတြင္း ၿမိဳ ့သို ့ျပန္ေရာက္သည့္ အခါမ်ားတြင္လည္း အေမ့အိမ္သိ္ု ့ ဆယ္ခါတခါဆိုသလိုသာ ကြ်န္ေတာ္ဝင္ေတာ့သည္။ အေမကလည္းေတြ ့လိုက္လွ်င္ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာသည္မရွိ။ ဆဲလိုက္၊ ဆိုလိုက္၊ ဆူပူလိုက္ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာ ကြ်န္ေတာ္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနထို္င္သမွ်၊ လုပ္ကိုင္သမွ်အားလံုးမွာ သူ ့အတြက္ဆဲစရာ၊ ဆိုစရာခ်ည္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို ့လုပ္ခဲ့သည့္ မဟုတ္တရုတ္ကိစၥမွန္သမွ်လည္း ဘယ္ကဘယ္လိုစံုစမ္းထားသည္မသိ၊ သူသိထားႏွင့္သည္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သည္လိုႏွင့္ ထမင္းတလုတ္အတြက္ကိုယ့္ဘာသာ ရွာေဖြတတ္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ အေမ့အိမ္၊ အေမ့ဆိုင္ကို ကြ်န္ေတာ္ေဝးေဝးကေရွာင္လာခဲ့ပါသည္။
ေမာ္ေတာ္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ႀကာၿပီး ကုန္းေပၚကြ်န္ေတာ္ျပန္ေရာက္သည္။ သို ့ေသာ္ ေရေမာ္ေတာ္မွကုန္းေမာ္ေတာ္သို ့ေရာက္ျခင္းသာျဖစ္သည္။ သံတြဲ ရန္ကုန္ အေဝးေျပးလိုင္းကားတစီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ယာဥ္ေနာက္လိုက္လုပ္ကာ ေတာင္ကုတ္ေတာင္ႀကားလမ္းတေလွ်ာက္ လမ္းအိပ္၊လမ္းစားဘဝႏွင့္ သံုးႏွစ္နီိးပါး က်င္လည္ခဲ့သည္။ ယာဥ္ေနာက္လိုက္ဘဝႏွင့္တျဖည္းျဖည္း သင္ေမာင္းေမာင္းရင္း ယာဥ္ေမာင္းသူ မျဖစ္တျဖစ္အခ်ိန္တြင္ သူေဌးကျပည္ျမိဳ ့တြင္ ဝပ္ေရွာ့ေထာင္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္အကူစက္ျပင္ဘဝသို ့ ကူးေျပာင္းသြားခဲ့သည္။ ပိုင္ရွင္ႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ အျပန္အလွန္နားလည္မွဳရွိႀကသျဖင့္ ဝပ္ေရွာ့အလုပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္ပိုက္ခဲ့သည္။ တခါတေလ အေမတို ့ကိုသတိရသည္။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ အေမၿပံဳးေနသည္ကို မျမင္ရ။ ေဒါသထြက္ေနေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ ဆဲသံ၊ ဆိုသံေတြကိုသာ ျမင္ေယာင္ႀကားေယာင္သည္။
သံတြဲရန္ကုန္ ကူးသန္းေနသည့္ ကုန္သည္မ်ားထံမွ အေမတို ့သတင္းမ်ားမႀကာခဏႀကားရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ပါးစပ္ကမေမး၊ သူတို ့ဘာသာေျပာႀကျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမ့ဆိုင္ ေရာင္းေကာင္းလွသည့္အေႀကာင္း၊ အေမတို ့အိမ္အသစ္ေဆာက္ေနႀကသည့္အေႀကာင္းေတြ ႀကားရသည္။ အေမ့သားႀကီးက ၿမိဳ ့မွာဘဲ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနသည္။ သမီးက ဘြဲ ့ရၿပီးအိမ္မွာ အေမနွင့္ ကူလုပ္ေနသည္။ သားအငယ္က ျပည္တို ့၊ရန္ကုန္တို ့တက္ၿပီး အေမ့ဆိုင္အတြက္ ကုန္ပစၥည္းဝယ္ရသည္ဟုဆိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ထံသို ့ကား ေယာင္၍၊ မွား၍မွ တေခါက္တခါေရာက္မလာ။ သို ့ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ဝမ္းမနည္းပါ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အဆက္အဆံမလုပ္ခ်င္။ သူတို ့လည္း ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အဆက္အဆံမလုပ္ခ်င္သည့္သေဘာသာျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ေလွ်ာက္ေနျခင္းသာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ သူတို ့ဘာသာသူတို ့ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ဆင္းရဲဆင္းရဲ ကြ်န္ေတာ့္အပူမဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ္က အထီးက်န္တေကာင္ၿကြက္၊ တေကာင္ၿကြက္ ဆိုသည္မွာ အေဖၚမယ့္ေပမဲ ့လြတ္လပ္သည္။ တာဝန္ကင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သည္အတိုင္းခံယူသည္။
++++++++++++++++++++++++++
သို ့ေသာ္ တေကာင္ၿကြက္အထီးက်န္ျခင္းဆင္းရဲကို ေဆးရံုတက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းခံစားရသည္။ တိုက္ဖြိဳက္ေရာဂါျဖင့္ ေဆးရံု ကုတင္ေပၚတြင္ တလေက်ာ္မွ်ပက္လက္လန္၍ေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုသတင္းေမးမည့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း တေကာင္တၿမီးမွ်မရွိပါ။ အဖ်ားေႀကာင့္ျဖစ္ေသာ ေဝဒနာမ်ားႏွင့္အတူ အလြန္အမင္းအားငယ္ဝမ္းနည္းျခင္းႏွင့္ျပင္းစြာေသာေဒါသကို ကြ်န္ေတာ္အစဥ္ခံစားေနရသည္။ ေတာ္ပါၿပီ။ အလုပ္ရွင္ ႏွင့္ လုပ္ေဖၚကုိင္ဖက္ဝပ္ေရွာ့လုပ္သားမ်ားက ေသြးသားရင္းခ်ာပမာျပဳစုေစါင့္ေရွာက္ႀကသျဖင့္သာလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္နာလန္ထူႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဆးရံုတက္ေနဆဲ ကြ်န္ေတာ့္အမမဂၤလာေဆာင္သည့္သတင္းကို ကြ်န္ေတာ္တဆင့္စကားႀကားရသည္။ ကြ်န္ေတာ့္လိုအေကာင္ကိုသည္ကိစၥမ်ိဳး အသိေပးေကာင္းသည္ဟုပင္ သေဘာထားဟန္မတူ။ ရွိပါေစေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ဒါကိုဂရုမစိုက္။ သို ့ေသာ္ အေမရင္းတေယာက္လံုးရွိပါလ်က္ႏွင့္ က်န္းမာစဥ္မွာလည္း ႀကင္နာယုယစြာဆက္ဆံေျပာဆိုေဖၚမရ၊ လႏွင့္ခ်ီ၍ ဖ်ားနာေနစဥ္မွာလည္း ထူမၿပီးေဆးေလးတခြက္၊ ေရေလးတေပါက္ တို္က္ေဖၚမရသည့္ အျဖစ္ကိုမူ ကြ်န္ေတာ္အလြန္နာသည္။ ေတာ္ျပီ ၊ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ မိဘဆိုတာမရွိ၊ ေဆြမ်ဳိးဆိုတာမရွိ၊ ေနာင္ကုိသည္လူေတြႏွင့္ လံုးဝဆက္ဆံစရာမလိုေတာ့။ အားလံုးကိစၥ ျပတ္ၿပီ။
သို ့ႏွင့္ေဆးရံုကဆင္းျပီး ေနာက္တေန ့မွာပင္ကြ်န္ေတာ္ေသၿပီဆိုသည့္အေႀကာင္း ေဘးလူတေယာက္က အေႀကာင္းႀကားလိုက္သည့္ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ သံတြဲသို ့ ေႀကးနန္းရိုက္လိုက္သည္။
+++++++++++++++++++++++
ေနာက္တေန ့ညမွာ သံတြဲကားႏွင့္အေမေရာက္လာသည္။ အလုပ္ရံုထဲမွ တေယာက္ကေျပာေနသံႀကားရသည္။ ̏ မေသပါဘူး အေဒၚ၊ ေက်ာ္ေက်ာ္ဖ်ားလို ့ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ တလေက်ာ္ေလာက္ ႀကာတာေပါ့၊ တေန ့ကဘဲ ေဆးရံုကဆင္းတယ္၊ အိမ္ေပၚမွာ ̎
̏ အမယ္ေလးဟဲ့ ငါ့သားေလး မေသဘူးတဲ ့ ̎ အေမ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ေျပာကာ အိမ္ေပၚဒေရာေသာပါးတက္လာသည္။ ကုလားထိုင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ထံေျပးလာၿပီး ̏ အမယ္ေလး သားရယ္၊ မေသေကာင္း၊ မေပ်ာက္ေကာင္း၊ အေမ့မွာ ငါ့သားေလးမရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ငိုလိုက္ရတာ၊ ေဆးရံုတက္ရတယ္ လို ့ေတာ့ႀကားတယ္၊ ဒါေပမဲ ့ေကာင္းလို ့ဆင္းသြားျပီလိုလို ၊ ဒီေလာက္ျဖစ္မယ္မွန္းမသိဘူး၊ ̎ ဆိုၿပီးကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းဖက္ကာ ရႉိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ အေမသည္ေလာက္သည္းသည္းထန္ထန္ငိုသည္ကို ကြ်န္ေတာ္တခါမွမေတြ ့စဖူး။ ငို၍ဝေတာ့မွ အေမကဆိုသည္။
̏ ဒီေႀကးနန္းဘယ္သူရိုက္သလဲ မသိဘူး ̎
ကြ်န္ေတာ္ကုလားထိုင္မွထျပီး ဝရန္တာမွာရပ္ကာ လမ္းဘက္ႀကည့္ေနသည္။
̏ တေယာက္ေယာက္ ေနာက္ေျပာင္ျပီး ရိုက္လိုက္တာျဖစ္မယ္၊ ဘယ္ေကာင္လဲ စံုစမ္းႀကည့္ဦးမွ ̎ အနီးရွိလုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ တေယာက္ကေျပာသည္။
̏ ဟုတ္ပါရဲ့ဟယ္၊ ဘယ္ေသနာေကာင္ ကျမင္းေက်ာထၿပီး ရိုက္လိုက္သလဲ မသိဘူး၊̎ အေမငိုသံ ေပ်ာက္သြားၿပီ။ ̏ အေဒၚ့မွာ မေန ့က ေႀကးနန္းေရာက္ကတည္းက မစားႏိုင္၊ မအိပ္ႏိုင္၊ တညလံုးငို၊ သမီးကလဲ ေမာင္ေလးဟာ သမီးတို ့ကိုတသက္လံုးအထင္လြဲၿပီး ေသသာေသေရာ၊
သူတို ့ေစတနာကို နားမလည္သြားရွာဘူးဆိုၿပီးငိုလိုက္တာ၊ သူ ့အကိုေတြဆိုတာလဲ အားလံုးဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ ့ ၊ အေဒၚ ့မွာဆိုင္ကိစၥေတြဘာေတြလဲ ဘာတခုမွ မမွာႀကားႏိုင္ ၊ အကုန္လံုးပစ္ထားခဲ ့ျပီး ဖုတ္ပူမီးတိုက္ေျပးလိုက္လာရတာ၊ အဲဒီေႀကးနန္းရို္က္တဲ ့အေကာင္ကိုေတြ ့ရင္ သတ္ေတာင္သတ္ခ်င္တယ္။ ̎
̏ ဟုတ္လား၊ သတ္ခ်င္ရင္သတ္ေလ၊ ေႀကးနန္းရိုက္တာကြ်န္ေတာ္ပဲ ̎ ကြ်န္ေတာ္အသံမာမာႏွင့္ေျပာလိုက္သည္။
̏ ဘာေျပာတယ္၊ နင္ရိုက္တာ ဟုတ္လား ̎ အေမ အံ့လည္းအ့့ံႀသ၊ ေဒါသလည္းထြက္သြားသည္ထင္သည္။
̏ ဟုတ္တယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္ရိုက္တာ၊ အေမတို ့က ကြ်န္ေတာ့္ကို သားရယ္လို ့မွ သေဘာထားတာမဟုတ္ဘဲ၊ အိမ္ေအာက္မွာလာေမြးတဲ ့ေခြးဝဲစားတေကာင္လို တသက္လံုး ဆက္ဆံလာတာမဟုတ္လား၊ အခု ေသျပီဆိုေတာ့မွ ငိုႀကီးခ်က္မနဲ ့ ၊က်ဳပ္ေဆးရံုမွာ ေသမလိုျဖစ္ေနတုန္းက ခင္ဗ်ားတို ့လာရေကာင္းမွန္း မသိဘူးလား။ ̎
အေမ့မ်က္ႏွာအႀကီးအက်ယ္တင္းမာသြားသည္။ ̏ ဒီမွာ ၊ ဟဲ့အေကာင္၊ ငါ့ကို ဒီေလာက္ေဝးေဝးလံလံႀကီးက ဒုကၡေပးလိမ္ညာေခၚၿပီးေတာ့ နင္ကငါ့ကို ႀကိမ္းေမာင္းေနရသလား ဟဲ့၊ ဒါ နင့္အေမ ၊ နင့္ကို တသက္လံုးလူျဖစ္ေအာင္ ေမြးလာတဲ ့မိန္းမဟဲ ့ ၊
ငါ့တသက္လံုး နင့္ေႀကာင့္ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေရာက္ခဲ့သလဲ ၊အသံုးမက်တဲ ့ နင့္အေဖလိုေကာင္မ်ိဳးကို ေပါင္းေနခဲ့ရတာနင့္ေႀကာင့္ဟဲ့၊ နင့္ေႀကာင့္၊ သိရဲ့လား၊ ဘယ္ေလာက္ဘဲ ဘာေတြလုပ္ေပးလုပ္ေပး ေက်းဇူးမသိတတ္တဲ ့အေကာင္ ၊ နင္ေဆးရံုတက္ရရင္တက္ရတယ္ေျပာပါလား ၊ ကိုယ္ကျဖင့္ အေမကိုအေမလိုသေဘာမထား ၊ရန္သူလိုဆက္ဆံေနျပီးေတာ့ ၊ ငါ တယ္ေလ၊ ေဆးရံုဆင္းလာစမို ့၊ မဟုတ္ရင္ပါးကိုဘယ္ျပန္ညာျပန္ရိုက္ပစ္တယ္ ၊ ̎
̏ ရိုက္ေလဗ်ာ၊ ရို္က္ပါလား ၊ ေသသြားေတာ့ေကာဘာျဖစ္ေသးလဲ ၊အဲ့ဒီအခါက်ခင္ဗ်ားငိုေလ ̎
̏ ငိုမယ္၊ ေဟ ့အားႀကီးငိုမယ္၊ နင့္အတြက္ မ်က္ရည္ကုန္ၿပီဟဲ့၊ နင္ေသလို ့ ငါငိုျပီးပါပေကာလား ၊ ေသျပီးတဲ ့ေနာက္ေတာင္ သခ်ၤ ိဳင္္းကုန္းကေန ငါ့ကိုဒုကၡေပးမယ့္ အေကာင္၊ ငါျပန္မယ္၊ ငါ့ကိုႏွိပ္စက္ရလို ့ နင္ေက်နပ္ျပီ မဟုတ္လား၊ ေနာက္ဆို နင့္ဟာနင္ေသေသေက်ေက်၊ ေခြးပဲစားစား၊ လင္းတပဲစားစား၊ ငါ့ကို ေႀကးနန္းလဲ မရိုက္နဲ ့၊ စာလဲမေရးနဲ ့၊ နင္နဲ ့ငါ နဲ ့ေသခန္းရွင္ခန္းျပတ္ၿပီ ၊ ဒီေန ့ကစၿပီး နင္ငါ့သား မဟုတ္ေတာ့ဘူး ၊ ̎ ေျပာေျပာဆိုဆို အေမသူ ့အထုတ္သူဆြဲၿပီး ဆင္းသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာေျပာရမွန္းမသိ ။ ေအာက္ကလူေတြ ဝိုင္းျပီးေျပာႀကဆိုႀကတားႀကသံ ႀကားရသည္။ မရ ။ ကားဂိတ္မွာအိပ္ျပီး မနက္ကားႏွင့္ လိုက္မည္ဟုေျပာသံႀကားရသည္။
ကြ်န္ေတာ္ ပက္လက္ကုလားထိုင္မွာ ေၿခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အေမငိုတုန္းက အာဃာတႏွင့္ႀကည့္ေနခဲ ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုးမ်ားမွာ မ်က္ရည္ေတြအလိုလို စီးက်လာသည္။ ကြ်န္ေတာ္မငိုခဲ့ဖူးတာႀကာျပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ငိုစရာအေႀကာင္းမရွိဟုမွတ္ထားခဲ့သည္။ ယခုေတာ ့ကြ်န္ေတာ္အေမ မေတာ္ေတာ့ဘူးဟု ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ့္အေမသည္ ကြ်န္ေတာ္မထင္သည့္ပံုစံႏွင့္ျဖတ္ေတာက္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ယခုေန အေမသာကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ရင္ကြဲပက္လက္ငိုေနဦးမည္ဆိုက ကြ်န္ေတာ္တကယ္ပင္ေသလိုက္ခ်င္ပါသည္။
++++++++++++++++++++++
အေမျပန္ၿပီး ေနာက္ေန ့ကစ၍ ကြ်န္ေတာ္အင္အားသိပ္မရွိသည့္ႀကားက ဝပ္ေရွာ ့အလုပ္ေတြ တတ္ႏိုင္သမွ်ဝင္လုပ္သည္။ အလုပ္ရွင္ႏွင့္စက္ျပင္ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ျပန္ဖ်ားမွာစိုးသျဖင့္ တားႀကသည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖို ့ကား ဖ်ားနာရံုမက ေသလွ်င္လည္းအေႀကာင္းမထူးေတာ့ ။ ကြ်န္ေတာ္ေသလွ်င္ ဝမ္းနည္းမည့္ တဦးတည္းေသာကြ်န္ေတာ့္အေမသည္ ေနာက္ဆံုးငိုေၿကြးၿခင္းၿဖင့္ ငိုေၿကြးသြားခဲ့ေခ်ၿပီ။
သို ့ေသာ္ တပါတ္ခန္ ့အႀကာတြင္ အေမ့ထံမွလူႀကံဳႏွင့္ စာတေစါင္ေရာက္လာသည္။
̏ သား အေမ့ထံျပန္လာပါ ̎ ။
မ်က္ရည္တေပါက္ အေမ့စာေပၚ ေတာက္ခနဲက်သြားသည္ ။
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
၁၉၈၆ခုႏွစ္- ခ်ယ္ရီ မဂၢဇင္းတြင္ ဆရာ ေဖျမင့္ ေရးသားခဲ့ၿပီး မရဏာႏုႆတိ ႏွင့္အျခားဝတၳဳတိုမ်ားစာအုပ္ မွ ျပန္လည္ ရိုက္ႏွိပ္ ေဖၚျပလိုက္ၿခင္း ျဖစ္ပါသည္။
သားသမီးတိုုင္း မိဘမ်ားရဲ့ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို နားလည္လာႀကၿပီး အျပည့္အဝခံစားကာ တတ္ႏို္င္သမွ် ျပန္လည္ေပးဆပ္ႏို္င္ႀကပါေစ..ရွင္။
ေစတနာ ျဖင့္
ေမျမန္မာ။။။။။။။။။။။။။
မတ္လ- ၃ ရက္ေန ့၊ ၂၀၁၀။
