အိမ္..။
အဲဒီေန ့က
ငါ့ေဘးနားကကပ္လ်က္ပ်ံလာတဲ ့ေကာင္ေတြကိုႀကည့္ၿပီး ငါလဲေပ်ာ္လာခဲ့တယ္.။
ေက်ာမွာ အျပာစင္းနဲ ့ ေကာင္ဆို လည္ကိုေမာ့လိုက္ သူ ့ေတာင္ပံညိဳရင့္ရင့္တစံုကို အားယူၿပီးခတ္ေနတာ.
ငါတို ့မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို လာတိုးေနတဲ ့ေလဟုန္္ေတြကိုျဖိဳခြင္းၿပီး ပ်ံဝဲေနပံုမ်ား..တကယ္အားရတယ္။
သူတို ့ ထဲမွာ ဒီိေကာင္က အင္အားလဲႀကီးပံုရပါတယ္။က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကလည္း၊သူ ေတာင္ပံခတ္ရင္ လိုက္ခတ္၊သူက ပ်ံသန္းေနတဲ ့အရွိန္ကို နဲနဲျမွင့္လိုက္တာနဲ ့လိုက္ျမွင့္္၊သူက တည့္တည့္ပ်ံသန္းေနရာက လမ္းေႀကာင္းကိုနဲနဲဝိုက္လိုက္တာနဲ ့လိုက္ဝိုက္၊ႀကည့္လို ့ကလည္းေကာင္းမွေကာင္း။
ငါကေတာ့ မႀကာႀကာေနာက္မွာျပတ္က်န္တတ္တယ္။
ငါတို ့က တိမ္ေတြရဲ့အထက္ကိုလဲေရာက္ခဲ့တယ္။တိမ္ျဖဴတိမ္လိပ္ေတြကိုလည္းတိုးေဝွ ့ခဲ့တယ္။
ငါတို ့ရဲ့ ေအာက္မွာလူေနအိမ္ေတြ၊လယ္ကြင္းျပင္ေတြ၊ ေတာင္တန္းေတြ၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြ က်န္ခဲ့ေလရဲ့။
အတိုင္းအဆမရွိတဲ ့ဒီမိုးေကာင္းကင္ေပၚတက္ခါစကဆို ေျမျပင္နဲ ့သိတ္မလြတ္ေသးေတာ့ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနတဲ့ ခေလးငယ္ေတြရဲ့ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံေတြေတာင္ ႀကားခဲ့ရေသးတယ္။
ပ်ံရင္းလႊားရင္း ၊အရွိန္ေတြျမင့္လာခဲ့တယ္။ေမာရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။
တခါတခါ ခုနက ေက်ာစင္းအျပာနဲ ့ေကာင္က အသံေပးတယ္။သူ ့အသံကအက်ယ္ႀကီးဘဲ။
နားေထာင္လို ့ေတာင္ေကာင္းေသး။
သူ ့တဖက္တခ်က္ကေကာင္ေတြကလဲ သူ ့အသံကိုႀကားတာနဲ ့လိုက္ေအာ္ႀကတယ္။
ဆူညံေနတာဘဲ။ေကာင္းကင္တခြင္လံုးငါတို ့အုပ္စုဘဲရွိသလိုထင္ရတယ္။
သူတို ့ေအာ္တိုင္းငါလိုက္မေအာ္ခဲ့မိဘူး။ေအာ္ဘို ့ေမ့ေလာက္ေအာင္ငါေပ်ာ္ေနလို ့။
ေနာက္တခါေတာ့ ငါလိုက္ေအာ္မယ္။
ဒီလိုနဲ ့ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကာလာေတာ့ ပ်ံသန္းေနတဲ ့အရွွိန္ကို ရုတ္တရက္ ေက်ာစင္းျပာေကာင္ကေလွ်ာ့ခ်လိုက္တယ္..။
က်န္တဲ ့ေကာင္ေတြလည္းလိုက္ေလွ်ာ့တယ္။
ငါလည္းလိုက္ေလွ်ာ့ရေတာ့တာေပါ့။
ခုမွသတိထားမိတယ္..ေျမျပင္နဲ ့ေတာ္ေတာ္နီးေနၿပီ။အခ်ိန္ကလဲ ေနေတာင္ဝင္စျပဳေနၿပီပဲ။
သူတို ့ပ်ံသန္းလာတဲ ့အရွိန္ကိုတေျဖးေျဖးခ်င္းခ်ၿပီး သစ္ေတာအုပ္တအုပ္ရဲ့အစပ္မွာ ေျခခ်လိုက္ႀကတယ္။
ေျခက်သြားတဲ ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာစင္းျပာက ရပ္နားဘို ့အေတာင္ေခါက္ရင္း အသံတခ်က္ အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္တယ္။က်န္အေကာင္ေတြလိုက္ေအာ္တယ္။သူတို ့ေအာ္သံမွာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြအျပည့္ပဲ။
အဲဒါနဲ ့ ငါလဲ သတိတရ၊ဝမ္းသာအားရ လိုက္ေအာ္လိုက္တယ္။
ဒါေပမဲ့သူတို ့အားလံုးရဲ့ေအာ္သံေတြႀကားမွာ ငါ့အသံက တဘာသာထြက္လာတယ္။
ငါ့ရဲ့အသံေႀကာင့္ အားလံုးတိတ္သြားတယ္။ေက်ာစင္းျပာကစၿပီး ငါ့ကိုလွည့္ႀကည့္လိုက္တယ္။
က်န္တဲ ့အေကာင္ေတြကလည္းအခုမွသတိထားမိၿပီးငါ့နားကိုေရာက္လာႀကတယ္။
ငါ့ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာသူတို ့အားလံုးဝိုင္းမိသြားႀကၿပီ။
ငါေႀကာက္ဘို ့ေတာင္ေမ့ၿပီး ရပ္ေနမိတယ္။ေသခ်ာႀကည့္ေတာ့မွ သူတို ့အားလံုးဟာ အညိဳေရာင္အေမႊးအေတာင္ေတြနဲ ့ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ငါ့ထက္ႀကီးမားတဲ ့ေကာင္ေတြ ျဖစ္ၿပီး
သူတို ့ႀကားမွာ ငါ တေကာင္ထဲတကိုယ္လံုးဆြတ္ဆြတ္ျဖဴေနခဲ့တယ္။
ရန္သူဆိုၿပီး အားလံုးက သူတို ့ႏွဳတ္သီးေတြ နဲ ့ငါ့ကိုထိုးဆိတ္ေတာ့မယ့္ပံုနဲ ့ငါ့အနားခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ့့့ေဒါသတႀကီးခုန္ေပါက္ခ်ဥ္းကပ္လာႀကတယ္။
ေဒါသနဲ ့ခတ္ေနတဲ ့ေတာင္ပံေတြရဲ့ အရွိန္ကျပင္းလြန္းလို ့ငါ့ကိုယ္ေသးေသးေလး လဲျပိဳမတတ္ျဖစ္ေနတယ္။
ငါ ဘာမွမတတ္ႏို္င္ေတာ့ဘူး။ငါ့မ်က္လံုးကိုစံုမွိတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခနေနႀကဦး၊အားလံုးရပ္လိုက္ဆိုတဲ ့ အသံက ေအာင္ျမင္ခန္ ့ျငားစြာထြက္လာတယ္။
ငါ မ်က္လံုးမရဲတရဲဖြင့္ႀကည့္လိုက္တယ္။ေက်ာစင္းျပာက ငါ့ေရွ ့တည့္တည့္ေရာက္ေနၿပီ။
သူက ဘာလို ့ငါတို ့နဲ ့ပါလာတာလဲ ၊အမွန္အတိုင္းေျဖရင္ေျဖ၊မေျဖရင္..ဆိုၿပီး ငါ့ေခါင္းကိုသူ ့ရဲ့ခြ်န္ေကာက္္ေနတ့ဲ ့ႏွဳတ္သီးနဲ ့ရြယ္လိုက္တယ္။
ေဘးကေကာင္ေတြကလဲ အေသသတ္ေတာ့မယ္ပံုနဲ ့ ငါ့အေျဖကိုေစါင့္ေနႀကတယ္။
ငါ ရွိသမွ်အင္အားနဲ ့ ရင္ကိုေကာ့ၿပီးအသက္တခ်က္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလိုက္ၿပီးမွ ေျဖလိုက္တယ္။
က်ဳပ္မွာျပန္စရာအိမ္မရွိလို ့၊အိမ္ျပန္ႀကေတာ့မယ့္ခင္ဗ်ားတို ့ေနာက္လိုက္လာမိတာပါဗ်ာ..။။။။။။
………………………………………………………………………………………………………………
(လူတိုင္း၊လူတိုင္း ျပန္စရာအိမ္ရွိႀကပါေစ။)
No comments:
Post a Comment